Galileo’nun ilk teleskopunu yapması ile Aristoteles ve Ptolemais’in eski dünyasının yavaş yavaş ancak durmaksızın yıkılışının başladığı görülebilir. Galileo’nun beşinci teleskopu, cisimleri otuz kat daha yakın ve bin kat daha büyük gösteriyordu. Galileo 1610 ilk defa teleskopunu Ay’a çevirdi, geceler boyu gözleyerek değişik evrelerini not etti. Ay’daki dağların yüksekliğini, düşürdükleri gölgelerine bakarak ve Güneş ışınlarının değişen açılarını ölçerek, gerçeğe oldukça yakın bir şekilde hesaplamayı da başardı. Özet olarak Galileo’nun Ay gözlemleri, Aristoteles’in gök cisimlerinin kusursuz bir küre olduğu yolundaki tezini çürütmeyi sağlamıştı. Ayrıca, Ay’ın yüzeyinin Dünyaya benzer engebeli bir yapısı olduğunu kanıtlayarak, Dünya ve evrenin diğer bölgelerinin iki farklı âleme ait olduğu şeklindeki teoriyi de geçersiz kılmıştı. 7 Ocak 1610’da Galileo Jüpiter’i incelemeye başladı. Jüpiter çevresinde dönen dört uyduyu buldu. Bu sonuç, en azından Galileo için, Ptolemais’in teorisinin tam bir çöküşü demekti. Eğer bu uydular Jüpiter çevresinde dönebiliyorsa, bütün gök cisimlerinin Dünya çevresinde dönmediği açık ve mantıksal görünüyordu. 1610 Yazı ortalarında Satürn’ü incelemeye başladı. En uzak gezegenin üç aylı olduğunu gözlemledim diye açıklama yaptı. Bu keşif Ptolemais ve diğer Aristoteles yandaşları için bir darbeydi. Eskiler gökyüzünün sonsuz, değişmez ve bozulamaz olduğuna ve gökyüzünde yeni hiçbir şeyin keşfedilemeyeceğine inanmışlardı. Bu inanç artık geçersizdi; çünkü bir yıllık süre içinde Galileo Jüpiter çevresinde dört tane uydu bulmuş ve Satürn’ün çevresinde bir kozmik karmaşanın belirtilerini keşfetmişti. 1610 yılı sonlarına doğru Galileo’nun Güneş’le ilgili çalışmaları sonuç verdi. Güneş lekelerini inceleyen Galileo Güneş’in kendi ekseni etrafında döndüğünü buldu.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder